JAKI TYNK WYBRAĆ?

Cementowo-wapienne. To najpopularniejszy rodzaj tynku stosowany we wszystkich pomieszczeniach, również w tych o podwyższonej wilgotności (kuchnie, łazienki, pralnie), jako podłoże przewidziane do malowania lub tapetowania oraz jako podkład pod płytki ceramiczne. Nakładane są z gotowych mieszanek, gwarantujących wysoką jakość pokrycia. Można je nakładać ręcznie lub agregatem tynkarskim. Zależnie od rodzaju podłoża (ceramika, beton) tynkowanie odbywa się w jednym lub dwóch cyklach technologicznych – cienka obrzutka i narzut. Przeciętna grubość tynku wynosi 15-20 mm. przy czym. w razie konieczności, można nałożyć dodatkową warstwę po związaniu poprzedniej. Przy przeznaczeniu jako podłoże pod płytki ceramiczne, tynki nie powinny być zacierane na gładko – lepiej gdy są równe, ale szorstkie. Przygotowane fabrycznie zaprawy powinny być mieszane z wodą zgodnie z zaleceniami producenta.

Gipsowe. Stosowane są do wykańczania ścian i sufitów we wszystkich pomieszczeniach oprócz tych o podwyższonej wilgotności, czyli kuchni, łazienek i pralni. Przy ich użyciu i starannym wykonaniu uzyskuje się bardzo równe powierzchnie, idealne pod powłoki malarskie i tapety. Bardzo często jednak inwestorzy i tak decydują się ostatecznie na naciągnięcie warstwy gładzi. Ważną zaletą gipsu jest krótki czas schnięcia. Już po 10-14 dniach, zależne od grubości nałożonej warstwy, temperatury i wilgotności w pomieszczeniu, tynki są całkowicie suche.

Do nakładania na dużych powierzchniach wykorzystuje się najczęściej tynki maszynowe. Przy mniejszym zakresie robót lub przy remontach, stosowane są tynki do nakładania ręcznego o wydłużonym czasie wiązania przy zwiększonej gęstości.

Nie należy nakładać tynku w zbyt cienkich warstwach – minimalna dopuszczalna grubość tynku maszynowego to 8 mm, a nakładanego ręcznie – 5 mm. Natomiast maksymalna grubość jednej warstwy tynku na ścianach nie powinna przekroczyć 25 mm. Tynki gipsowe można nakładać na podłoża, których wilgotność nie przekracza 3%, a temperatura w pomieszczeniach nie jest niższa niż 5°C.

Gładzie tynkarskie. Idealnie gładką powierzchnie ściany można uzyskać nakładając na dowolny tynk cienką warstwę gładzi tynkarskiej. Materiały te zawierają®^ ją dodatki regulujące szybkość wiązania, zwiększające przyczepność i wytrzymałość powłoki, wyrównujących jej barwę oraz ułatwiające szlifowanie. Na rynku dostępne są gładzie gipsowe, anhydrytowe, cementowe, cementowo-wapienne i polimerowe. Najwygodniejsze do nakładania są gotowe gładzie polimerowe – wysychają wolniej od pozostałych, ale lepiej przylegają do podłoża. Podłożem pod gładzie mogą być suche tynki cementowo-wapienne i gipsowe. Z reguły nie należy używać ich do wyrównywania powierzchni, gdy odchylenia od płaszczyzny przekraczają 5 mm, gdyż mogą się łuszczyć. W takim przypadku koniecznie jest wstępne wyrównanie ścian masą szpachlową i dopiero na taką powierzchnię naciągniecie gładzi.

Gładzie rozprowadza się szeroką pacą, warstewką nie grubszą niż 2 mm. Z reguły ściany po wstępnym wygładzeniu wymagają przeszlifowania i ponownego naciągnięcia warstwy wygładzającej. Produkowane są także gładzie do wyrównywania na mokro, co eliminuje uciążliwe zapylenie pomieszczeń podczas szlifowania. Ostateczne wygładzenie uzyskuje się po nawilżeniu wstępnie stwardniałej powierzchni przy pomocy pacy.